1 jaar Amerika…

Vandaag is het zover: wij zijn nu 1 jaar hier. Ik keek even terug en zag deze post over ons vertrek: https://deverenigdesmetskes.wordpress.com/2016/05/09/vertrokken/. Gek om daarnaar terug te kijken. Wat is er veel gebeurd dat afgelopen jaar, en tegelijk ook helemaal niet precies, het lijkt alsof het gisteren was. Een bewogen jaar was het ook wel, zoveel is zeker…

Ik werk een beetje aan een blogpost over onze ervaringen en gevoelens bij dat jaar, maar heb dat natuurlijk nog lang niet af. En ik heb nog wat naaiprojectjes op stapel staan die ik niet kan laten liggen. Een dag heeft maar 24 uur, dus ja, het zal nog wat geduld vragen 😉

Intussen kunnen jullie wel nog de laatste twee posts lezen van de reeks #happythings:

• week 5
• week 6

Dat liep tot Pasen, en ik had me zo halvelings een beetje voorgenomen om dat hier voort te zetten, maar jullie hebben intussen ook al wel door dat goeie voornemens zo niet helemaal m’n ding zijn… Maar ik doe m’n best en zet bij deze even een paar leuke dingen van de week erna (week 17-23 april) in de kijker. Ik doe wel niet meer zo m’n best voor mooie foto’s, dat kostte me net teveel moeite om echt vol te houden 😉

Sia nam deze foto zelf, van haar klasje. Haar leerlingen zaten flink op een rijtje, en zij was Ms. Lela, net zoals haar eigen juf, op wie ze stiekem wel een beetje gek is. Rosanne mocht ook even meedoen, maar volgde de orders niet goed genoeg, dus dat duurde niet lang 🙂 Rosanne kwam dan maar op mijn schoot zitten om 1 van haar favoriete ponyboekjes te lezen. Allemaal boekjes in het Engels over paarden en pony’s, die ze van haar opa toegestuurd krijgt en als ware schatten de hele dag meezeult. Ze gaat er soms zelfs mee slapen! Sia trok deze foto trouwens ook, en ik vind ‘m daarom extra mooi 🙂

Even een klein sfeerbeeld van ons huisje op een doordeweekse dag, met panorama-foto. Kinderen kunnen snel heel veel rommel maken, dus stel je maar eens voor hoe dat hier elke dag is, met kinderen die meer dan de helft van de dag thuis zijn…

Rosanne bezocht hier voor het eerst een tandarts, omdat een van haar voortandjes grijs uitsloeg nadat ze op een kleine twee weken 2 keer zwaar op haar mond gevallen was, met veel tranen en bloed tot gevolg. En dus dat grijze tandje. Het zal waarschijnlijk zonder al te veel erg aflopen, al blijft het afwachten of het grijs terug helemaal wegtrekt. De tandarts was een trut, maar Rosanne was wel keiflink en de mama dus heel trots!

Rosanne heeft echt haar routine’s, zeker zo ’s ochtends als ze naar school gaat. Eerst wordt Sia afgezet en dan zij. Zij duwt op het belletje, we lopen naar de kapstokjes, jasje uit, dan naar de wc, handjes wassen, dan moet er op dit paardje gezeten worden (ah ja, dat is Spirit!), dan eraf en dan moeten we allebei Spirit nog even aaien. Daarna ook de mama van Spirit (niet op de foto, maar een soortgelijk paard) aaien, en dan kunnen we eindelijk de klas binnen. Altijd als laatste, we zullen het nooit leren…

Ze neemt ook altijd vanalles mee, zoals hier dat molentje. Ze moest en zou ook dat vestje aandoen, dat eigenlijk van Sia is, maar er was geen beginnen aan om dat uit haar hoofd te praten. Het is ook elke week ‘Show & Tell’, waarbij de kindjes elk iets mogen meenemen om te tonen aan de klas en er iets over te vertellen. Bij Rosanne is dat altijd een of ander paardje, meestal van playmobil. Soms een hele zak vol, dat kan ook. En blijkbaar doet ze dan soms in de klas ook haar paardjes-imitatie, dat moet ik nog steeds eens op film zien vast te leggen, want het is legendarisch 🙂

Onze babysit is intussen een vaste waarde geworden op woensdagmiddagen, en de kids zijn allebei dol op haar. Ze heet Anastasia. Ze heeft haar handen vol, want ze maken het haar niet makkelijk, maar ze doet dat duidelijk goed, want ze kunnen niet wachten tot ze terug komt, en tellen elke week weer af naar haar komst 🙂 En het helpt enorm voor hun Engels, vooral Rosanne haar Engels is er enorm op vooruit gegaan! Anastasia heeft een fototoestel met een portret-functie, en heeft daar al een paar keer keischone foto’s mee genomen, zoals deze van Sia. Ook mooi meegenomen 🙂

Onze twee cavia’tjes op de schoot 😉 Die twee hebben het ook niet altijd voor de markt met hun twee mama’s, al valt het ook nog wel mee en gaat het ook steeds beter. Gelukkig hebben ze intussen door dat het bij mij wat rustiger is door de band, en dat vind ik zelf ook wel eens leuk 😉

Nu ga ik jullie eventjes jaloers maken, want donderdag ging ik naar deze lezing in de wereldbank:

Jaja, jullie lezen dat goed. Matt Damon ging daar eens komen babbelen. Ik moet u niet vertellen dat er veel volk opdaagde zeker? 😉

Het was natuurlijk wel leuk en spannend om zo een ster in het echt te zien, op minder dan 10 meter (ik had wel wat geluk met m’n plekje). Maar het was ook nog eens interessant en inspirerend om hem bezig te horen over het werk dat hij doet in ontwikkelingslanden. Soms een beetje te technisch voor mij, zeker in dat snelle Engels, maar toch. Het was de moeite, op alle vlakken 😉

Vrijdag kwamen de kindjes van Jessica, een mama met wie ik bevriend ben geraakt, hier spelen met hun au pair. Jessica werkt sinds een paar weken daarvoor terug. Ze had met haar gezin tot de voorbije zomer 4 jaar in Berlijn gewoond, en dat Europese stukje zorgt wel vaker voor ‘meer’ klik dan bij Amerikanen. (maar daarover later nog wel eens meer). Sia komt ook heel goed overeen met haar dochtertjes, en Lars, haar zoontje, zit bij Rosanne in de klas. Zo had ik haar ook leren kennen trouwens. Het is echt heerlijk om de kindjes zo te zien spelen de hele tijd. Vooral voor Sia vind ik dat echt goed, omdat het op school helaas nog altijd niet echt loopt zoals we dat zouden willen, ook al is het niet meer even erg als in het begin. Een leuke playdate compenseert dan ook hopelijk een beetje voor het gemis aan andere vriendjes voor haar… Het leukste was eigenlijk op het einde, dat de meisjes ook een vlekje op hun hand tekenden, zoals de moedervlek van Sia. Ze waren er zelfs over aan het wrijven zodat hun stift-vlekje ook ‘magical’ zou zijn, zoals dat van Sia. Zo mooi…

Zaterdag was het hier March For Science hier in DC. Het was slecht weer, Lode zat in Philadelphia voor een congres, en ik had een redelijke kakdag door wat gedoe met onze buren over onze vogelvoederbakjes, Maar we trokken er toch maar op uit. Het was, waarschijnlijk deels door het weer en deels door het andere moment, niet zo indrukwekkend als de March For Women, waar we in januari bij waren. We waren ook aan de late kant, er was een pak minder volk, en de sfeer was minder energetisch. Maar we waren blij dat we erbij waren 😉 Sia had zelf een bordje gemaakt waarop ze schreef ‘I am Science’, waarmee ze trots rondliep 😉

Diezelfde dag kregen we bezoek van mijn nicht Anneke. Dat was echt suuuuuperleuk! Het was zo fijn om een beetje bij te babbelen!! Ook de kindjes vonden dat superleuk, zoals altijd wanneer er mensen ‘uit ons land’ komen 😉

De meisjes schattig aan het spelen samen:

En kleine meisjes worden groot, want nadat in december de eerste tand uitviel, is er nu een eerste ‘grote’ tand te zien! Sia apetrots!!!

We sloten de week, met toch best veel slecht weer, af in schoonheid. Voor mijn naaiblog moest ik nog twee kleedjes zien te fotograferen, dus gingen we naar een veldje wat verderop, waar we ook gingen sleeën toen het gesneeuwd had half maart. Daar stond het vol met prachtige boterbloempjes, en Sia kon daar niet genoeg van krijgen. Het leverde enkele mooie plaatjes op, en ook een paar gewone leuke van ons drietjes…

Ziezo 😉

Hopelijk gauw nog eens wat meer!

XXX